thai8

ตอนที่ 3
กิจวัตรใหม่
	จิตใจแมรี่เจนร้อนรุ่มเหมือนมีไฟสุมขณะที่เธอเดินกลับไปรอลิฟท์ แทนที่จะออกจากอาคาร เดินดุ่มลงเนินไปนั่งริม
น้ำเหมือนทุกครั้ง เธอเลี้ยวขวาไปตามถนนเฟิร์สต์ เดินทางไกลขึ้นอีกนิดคงช่วยผ่อนคลายอารมณ์ลงบ้าง คำว่า หลุมขยะพิษ ดังก้องอยู่ในโสตประสาท ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
	หลุมขยะพิษ ! มีอะไรที่เลวร้ายกว่านี้อีกมั้ย ? เธอเดินไปตามถนนแว่วเสียงแผ่วกระซิบภายในตัวตน “ หลุมขยะ
พิษ..นี่คือคำเรียกชั้นสามที่เราไม่อยากได้ยินเป็นที่สุด ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ”
	แมรี่เจนเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนนเฟิร์สต์จนมาถึงย่านที่เธอไม่คุ้นเคยเสียงหัวเราะครืนที่ลอยมาทำให้ต้องเหลียว
มองแล้วรู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นตลาดสดทางซ้ายมือ เธอเคยได้ยินชื่อเสียงของตลาดแห่งนี้ แต่ภาระหนี้สินและลูกสองทำให้เธอไม่เคยคิดจะจ่ายกับข้าวในตลาดสดที่มีสินค้าคัดพิเศษ ในเมื่อต้องใช้ชีวิตอย่างสมถะไปจนกว่าจะชำระหนี้โรงพยาบาลได้หมด เธอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาที่นี่ แค่เคยขับรถผ่านสองสามครั้ง แต่ไม่เคยลงมาเดินดูเลย

เธอเดินเลี้ยวเข้าตลาดไพค์เพลซ เห็นผู้คนแต่งกายดีกำลังมุงดู อะไรบางอย่าง หน้าแผงขายปลาร้านหนึ่ง ทุกคน หัวเราะร่า วูบแรกเธอรู้สึกขัด ๆ เพราะเสียงหัวเราะดูจะไม่เข้ากับปัญหาหนักที่สุมอยู่ในหัวเธอเลย แต่ก่อนที่จะถอยเท้ากลับ เสียงกระซิบในตัวก็สั่งอีกว่า “ หัวเราะซะบ้างก็คงดีนะ ” เธอค่อย ๆ แทรกตัวเข้าไปในหมู่คนมุง ได้ยินคนขายปลานายหนึ่งตะโกนลั่นว่า “ หวัดดีคร๊าบ คุณโยเกิร์ต !” แล้วหญิงชายแต่งกายดีนับสิบก็ชูถ้วยโยเกิร์ตในมือขึ้น ทำท่าราวกับจะดื่มฉลองชัย ตายแล้ว นี่ฉันเข้ามาดูปาหี่อะไรกัน
ตลาดไพค์เพลซ
ชื่อก้องกระฉ่อนโลก
คลิ๊กดู Video
	นั่นปลาเหาะรึไงน่ะ? เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง แต่ปลาอีกตัวก็ลอยละลิ่วตามมาติด ๆ คนงานร้านปลานาย
หนึ่งซึ่งคาดผ้ากันเปื้อนสีขาวสวมบูทยางสีดำ เหมือนกับทุก ๆ นาย ก้มลงหยิบปลาตัวเบ้อเริ่มจากแผงเขวี้ยงไปยังเคาน์เตอร์ที่อยู่ห่างร่วมยี่สิบปุต พลางแหกปากลั่น “ ซัลมอนหนึ่ง..บินเดี่ยวไปมินเนโซตา ” คนงานที่เหลือขานรับอย่างพร้อมเพรียง “ ซัลมอน หนึ่ง..บินเดี่ยวไปมินเนโซตา ” และคนหลังเคาน์เตอร์ก็สำแดงท่ามหัศจรรย์คว้าปลาบินด้วยมือข้างเดียวอย่างแม่นยำ
เขาโค้งขอบคุณเมื่อมีเสียงปรบมือกราวจากผู้ชม บรรยากาศช่างคึกคักสนุกสนานอะไรอย่างนี้
ข้างขวาของเธอ คนงานอีกคนกำลังแหย่เด็กชายตัวน้อยด้วยการทำให้ปลาตัวโตขยับปาก แล้วพากย์เสียงเหมือนมันพูดได้ คนงานที่ดูสูงอายุกว่าคนอื่นเดินวนไปมาร้องตะโกนว่า “ มีคำถามมั้ย? ไหนคำถาม?..ถามมาเลย อะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับปลา ” คนงานหนุ่มที่โต๊ะคิดเงินกำลัง โยนปูสองตัวสลับไปมาเหมือนแสดงมายากล เจ้าของบัตรเครดิตการ์ดทองสองรายกำลังหัว ร่อท้องคัดท้องแข็งตรงหน้าคนขายปลาที่ทำท่าเหมือน กำลังจู๋จี๋กับปลาตัวที่พวกเขาเลือกซื้อ ทุกอย่างดูหลุดโลกไปหมด และ แมรี่เจนเริ่มรู้สึกสนุกกับการเป็นส่วนหนึ่งของคนมุง
	เธอมองผู้คนที่มีถ้วยโยเกิร์ตในมือแล้วคิดขึ้นมาว่า พวกนี้เป็นพนักงานบริษัท เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะมา
ซื้อปลาสด ตอนพักเที่ยง คงตั้งใจมาดูการแสดงมากกว่า
	แมรี่ไม่รู้ตัวว่าคนงานนายหนึ่งกำลังจับจ้องมองเธออยู่ อาการอยากรู้อยากเห็นและท่าทีครุ่นคิดของเธอทำให้เขา
เดินรี่เข้ามา
“ ทำไมเครียดนักล่ะ..ไม่มีโยเกิร์ตจะหม่ำเหรอ? ” เธอหันขวับไปเห็นชายหนุ่มหน้าหล่อผมดำหยักศกยาวประบ่า

เขากำลังจ้องเป๋งมาที่เธอและฉีกยิ้มกว้าง
	“ โยเกิร์ตของฉันอยู่ในถุงค่ะ ” เธอตอบตะกุกตะกัก ชูถุงกระดาษสีน้ำตาลให้ดู “ แต่ฉันยังงง ๆ ว่าที่นี่เขามีอะไรกัน ”
	“ คุณไม่เคยมาที่นี่เลยเหรอ? ”
	“ ไม่เคยค่ะ ปรกติฉันไปทานมื้อเที่ยงที่ริมน้ำ ”
	“ อ๋อ ผมเข้าใจ แถวนั้นสงบเงียบ ที่นี่ไม่เงียบเท่าไหร่หรอก ก็อย่างที่คุณเห็นนี่ละ ว่าแต่ว่า..วันนี้ทำไมคุณมาถึงที่นี่ได้? ”
	ทางขวาของเธอ คนงานท่าทางติงต๊องตะโกนขึ้นว่า “ ใครจะซื้อปลาบ้างคร๊าบ? ” อีกนายทำท่าตลกล้อเลียนหญิง
สาวผู้หนึ่ง แล้วปูอีกตัวก็เหาะข้ามหัวแมรี่เจนไป “ ปูเหาะหกตัว..ไปมอนทาน่า ” เสียงลูกคู่ขานรับ “ ปูเหาะหกตัว..ไปมอนทาน่า ” คนงานสวมหมวกไหมพรมที่โต๊ะแคชเชียร์กำลังมันส์ในอารมณ์สุด ๆ กับการออกท่าร่ายรำ นี่มันฉากในโรงพยาบาลบ้าชัด ๆ (แต่สนุกกว่าแฮะ) แต่ทว่า ชายหนุ่มตรงหน้าแธอไม่มีท่าทีสนใจอะไรเลยนอกจากยิ้มเผล่ยืนรอฟังคำตอบจากเธอ ยุ่งละซี เขาต้องการคำตอบจริง ๆ และฉันก็ไม่ควรเล่าปัญหาในที่ทำงานให้คนแปลกหน้าฟัง แต่แล้วเธอก็หลวมตัวหลุดปากจนได้
	เขาชื่อลอนนี่ เขารับฟังเรื่อราวบนชั้นสามของเธออย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่แม้แต่จะถอยหลบเมื่อปลาตัวหนึ่งร่อนไป
สะดุดเชือกแล้วร่วงลงแทบเท้า เขาทำท่าคิดตามเมื่อเธอระบุปัญหาสารพันของพนักงานใต้บังคับบัญชา เมื่อเล่าจบเธอมองหน้าเขาแล้วถามว่า “ คุณฟังแล้วคิดยังไงบ้างกับหลุมขยะพิษของฉัน? ”
	“ แย่หน่อยนะ ผมก็เคยทำงานในที่แบบนั้น ที่นี่เองก็เคยแย่มากด้วย แล้วดูสิ ตอนนี้คุณได้สัมผัสอะไรในตลาดนี่บ้าง? ”
	“ เสียงสนุกสนาน ลีลาเร้าใจ คึกคักมีพลัง ”
	“ แล้วคุณรู้สึกยังไงกับความคึกคักแบบนี้? ”
	“ ฉันชอบมาก ชอบจริง ๆ ค่ะ ” เธอตอบ
	“ ผมก็ชอบ ติดใจจนไปทำงานที่อื่นไม่ได้แล้ว ก็อย่างที่บอกนั่นละ เดิมทีตลาดนี่ไม่ได้เป็นอย่างนี้ มันเคยเป็นหลุม
ขยะพิษอยู่หลายปีทีเดียว แล้วันนึงเราก็ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงจนมันกลายเป็นอย่างที่คุณเห็น ถ้าแผนก งาน คุณคึกคักยังงี้บ้าง อะไร ๆ จะดีขึ้นมั้ย? ”
	“ แน่นอนค่ะ เราก็ต้องการอะไรแบบนี้ ”
	“ ผมอยากเล่าให้ฟังว่า มีอะไรบ้างที่ทำให้ตลาดปลาที่นี่ไม่เหมือนกับที่อื่น ๆ ในโลก มันก็ไม่แน่นะ.. คุณ
อาจได้ไอเดียใหม่ ๆ ที่เป็นประโยชน์บ้าง ”
	" แต่งานของเราไม่มีอะไรให้โยนเล่นเลย มีแต่งานเอกสารน่าเบื่อทั้งนั้น ! พวกเราก็เลย.. ”
	“ เดี๋ยวครับ ใจเย็น ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจจะชวนคุณมาโยนปลา ใช่..งานของคุณไม่เหมือนงานของผม แล้วคุณก็กำลังมี
ปัญหาใหญ่หลวงที่ต้องแก้ให้ได้ คือผมอยากจะช่วยคุณน่ะ ลองคิดดูซิว่า คุณพอจะศึกษาบทเรียนจากตลาดปลาชื่อก้องกระฉ่อนโลก แล้วจะนำไปใช้แก้ปัญหาของคุณเองได้มั้ย คุณจะยอมเสียเวลาฟังมั้ย ถ้าหากมันมีทางช่วยให้แผนกงานของคุณคึกคักเข้มแข็งขึ้นมาได้? ”
	“ แน่นอน..ฉันอยากรู้แน่ ! ว่าแต่ว่า คุณจะมาเสียเวลาช่วยฉันทำไมล่ะ? ”
	“ ผมมีความรู้สึกดี ๆ กับการเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนชาวตลาดและการมีประสบการณ์อย่างที่คุณเห็น ผมจะไม่

พล่ามสาธยายประวัติตัวเองให้คุณฟังหรอก แต่ขอบอกว่าชีวิตผมกำลังแย่สุดขีดตอนที่ผมเข้าทำงานที่นี่ใหม่ ๆ แล้วงานนี้ก็ช่วยชุบชีวิตผมขึ้นมาใหม่ มันอาจฟังดูงี่เง่า แต่ผมตั้งใจไว้เลยว่า ผมจะต้องแสดงความซาบซึ้งกับชีวิตที่ผมพอใจไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม พอคุณมาเล่าปัญหาของคุณให้ฟัง ผมก็มองเห็นช่องทางที่จะแสดงออกไงล่ะ ผมว่าคำตอบของคุณต้องอยู่แถวนี้ จากบทเรียนของพวกผมในการสร้างพลังความคึกคักให้ที่นี่ ”

	ไม่ทันขาดคำว่า “ คึกคัก ” จากปากเขา ปูอีกตัวก็เหาะข้ามหัวไปพร้อมกับเสียงโหวกเหวกในสำเนียงเท็กซัส “ ปูห้า..
เหาะไปวิสคอนซิน ” เสียงลูกคู่ขานรับพร้อมเพรียง “ ปูห้า..เหาะไปวิสคอนซิน ”
	“ งั้นก็ดีเลยค่ะ ” เธอตอบรับ หัวเราะเสียงดัง “ ถ้าตลาดปลามีอะไรพิเศษสักอย่างก็เห็นจะเป็นพลังคึกคักนี่แหละ..
ตกลงค่ะ ” เธอก้มดูนาฬิกาข้อมือแล้วสะดุ้ง ต้องรีบกลับไปทำงานภาคบ่ายแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกชั้นสามจะต้องคอยจับจ้องเวลาเข้าออกที่ทำงานของเธอผู้เป็นหัวหน้างาน
	ลอนนี่ลอบสังเกตอากัปกิริยาของเธอ แล้วออกปากว่า “ เอางี้มั้ย..พรุ่งนี้พักเที่ยงคุณมาใหม่ แล้วอย่าลืมโยเกิร์ต
สองถ้วยล่ะ ”
	พูดจบเขาก็หันไปตอบชายหนุ่มสวมแจ็คเก็ตแบบไวกิ้งที่ตั้งคำถามว่า ปลาซัลมอนจากแม่น้ำคอปเปอร์กับคิง
ซัลมอนแตกต่างกันตรงไหน

	ฝันไปหรือเปล่า .. ทำงานอย่าง “ คึกคัก ” ? โปรดติดตามตอนต่อไป ……
	กลับไปหน้าหลัก