ความสวยงามของชีวิต |
| Team Hoyt | |
| ปี คศ. 1962 , Massachusettes , USA. , สมาชิกครอบครัว Hoyt ที่กำลังตื่นเต้น |
| ตั้งหน้าตั้งตารอคอยการคลอดของ ดช. Rick Hoyt อยู่นั้น ต้องพบกับการผิดหวังแทนหลังได้รับแจ้งจากหมอว่าลูกชายของเขามีปัญหาโลหิตไปเลี้ยงสมองน้อยเกินไปจนกระทั่งจะทำให้เขาต้องพิการทั้งตัวโดยที่มือและเท้าไม่สามารถขยับได้ และพูดไม่ได้อีกต่างหาก หมอแนะนำให้ส่ง ดช. Rick ไปสถานเลี้ยงเด็กพิการเพื่อจะได้ไม่เป็นภาระของครอบครัวเกินไป ! |  |
| แทนที่จะทำตามที่หมอแนะนำ ครอบครัวกลับตั้งใจที่จะเลี้ยงดูลูกของเขาด้วยตนเอง เพราะเชื่อว่าจะสามารถเอาใจใส่ได้ดีกว่า และจะเป็นการดีสำหรับครอบครัวที่จะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า !
|
 |
ที่สำคัญ พ่อแม่ของ Rick กลับสามารถปรับทัศนคติของตนว่าจะต้องให้ ดช. Rick มีชีวิตท่ามกลางคนปกติให้ได้แม้จะมีความแตกต่างที่ชัดเจนแค่ไหนก็ตาม พวกเขาต้องการเลี้ยง ดช. Rick ให้อยู่ในสิ่งแวดล้อมของคนปกติโดยที่ Rick ต้องทำให้ตนเองคุ้นกับความแตกต่างที่ตนเองบอกตนเองว่า- I dont care what the others think ! |
| เมื่อ Rick อายุ ได้ 12 ปี เขาได้ถูกสอนให้ใช้การเคลื่อนไหวของหัว คาง ลิ้น ในการสั่ง Computer ให้สื่อสารกับพ่อแม่และคนอื่นๆได้ .... |
| และคำแรกที่ Rick คีย์บนแป้น Keyboard คือ Go , Bruins ซึ่งเป็นการเชียร์ทีมกีฬาของเมืองที่ชื่อว่า Bruins นั่นเอง |
| นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทุกคนเริ่มเข้าใจความต้องการและตัวตนของ Rick ว่าแท้จริงแล้ว สมองของเขาสามารถคิด มีความรู้สึกดีใจ เสียใจ เหมือนเด็กปกติทุกอย่าง เขาชอบการแข่งขัน รวมทั้งมีอารมณ์ขันที่ Rick แสดงออกมาบ่อยๆ ! |
| จิตแพทย์ประจำครอบครัววิเคราะห์ว่าการมีอารมณ์ขันแสดงว่า Rick เป็นเด็กฉลาด ! |
| พ่อของ Rick , Dick Hoyt ปล่อยให้ Rick และพี่ชายของเขาเล่นกัน ปล่อยให้พวกเขาทะเลาะกัน (ผ่าน Computer) เหมือนเด็กๆครอบครัวอื่นๆทำกัน |
| เมื่อ Rick อายุได้15 ปี เขาบอกพ่อว่าเขาอยากจะแข่ง มาราธอนการกุศล ซึ่งชุมชนนั้นจัดขึ้นเพื่อหาทุนช่วยนักกีฬาที่ประสบอุบัติเหตุคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับ Rick การแข่งขันนั้นจะต้องวิ่งเป็นระยะทางไกล 5 ไมล์ |  |
| แทนที่ Dick จะปฏิเสธเหมือนพ่อคนอื่นๆที่มักสอนให้ลูกที่พิการทำแต่สิ่งที่ เป็นไปได้สำหรับคนพิการ เจียมเนื้อเจียมตัว ชะตาลิขิตมาแค่ไหนก็ทำแค่นั้น เขากลับสมัครและจัดแจงอุปกรณ์เสริมเช่นรถเข็นโดยที่เขาเองจะเป็นคนเข็นให้ Rick ในขณะแข่งขัน และนั่นเป็นการแข่งครั้งแรกในชีวิตของ Dick แท้ๆ ! ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเข้าแข่งมาราธอนใดๆมาเลย แต่เขาทำเพื่อสนองความต้องการของ Rick !
|
| เขาตั้งชื่อทีมของทั้งคู่ว่า Team Hoyt
|
   |
| สองพ่อลูกวิ่งมาราธอนครั้งนั้นจนจบระยะทาง ในระหว่างวิ่ง ผู้คนที่มุงดูก็จะปรบมือให้กำลังใจสองพ่อลูกตลอดสองข้างทาง !
|
 |
| ตอนที่พวกเขาวิ่งเข้าเส้นชัย Dick เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของ Rick ที่ฉีกกว้างด้วยความปิติอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ! เมื่อกลับถึงบ้าน Rick พิมพ์ Computer บอกพ่อของเขาว่า Dad when I'm running , it feels like my disability disappears (พ่อครับ ตอนที่ผมกำลังวิ่งอยู่นั้น ผมรู้สึกเหมือนว่าผมไม่ได้พิการเลย ) ! |
| นับถึงแค่ ธันวาคม ปี 2006 สองพ่อลูกเข้าร่วมวิ่งทั้งสิ้น 942 รายการในจำนวนนี้รวมการแข่ง Triathlon ที่ผู้เข้าแข่งขันต้องทำให้ครบ 3 อย่างคือ วิ่งว่ายน้ำและจักรยานซึ่ง Dick ต้องออกแบบแพพิเศษสำหรับให้ Rick นั่งและเขาเป็นผู้ว่ายโดยมีเชือกผูกเอวของเขาไว้ และเมื่อต้องแข่งจักรยาน เขาต้องใช้จักรยานที่ออกแบบที่นั่งด้านหน้าสำหรับ Rick !
|
|
| ยอดคุณพ่อที่แสนจะประเสริฐ ! |
| เมื่อถูกถามว่า ดูจากสิ่งที่พ่อของเขาทำให้ Rick แล้ว เขาอยากทำอะไรให้พ่อบ้าง ? |  |
| Rick ตอบว่า "The thing I'd most like is that my dad would sit in the chair and I would push him once. (สิ่งที่ผมอยากทำมากที่สุดคือ ให้พ่อนั่งรถเข็น แล้วผมได้เข็นให้พ่อสักครั้ง ! )
|
 |
| พ่อลูกคู่นี้ทำให้โลกนี้น่ารักมากขึ้นเยอะเลย เห็นด้วยไหมครับ !!!
|
 |
| อีกอย่างหนึ่งนะ ผมว่าพวกเขาสอนเราว่า No challenge is too tough, no obstacle too high . ( ไม่มีความท้าทายใดที่ยากเกินไป , ไม่มีอุปสรรคใด ....ที่สูงเกินที่จะข้าม ! )
|  |
พิชัย อรุณพัลลภ |
Copy Editor
.Department of Quality Management |
 |
|