slide1

เป็นเวลานานทีเดียวที่โจนาทานลืมโลกที่มันจากมา ลืมที่ที่ฝูงนางนวลใช้ชีวิตอยู่ด้วยดวงตาที่ปิดสนิทต่อความรื่นเริงในการบินฝูงนางนวลนั้นใช้ปีกเป็นเครื่องมือสุดสิ้นเพียงการหา หรือแย่งชิงอาหาร แต่ในบางครั้งบางคราวเพียงชั่วแวบ โจนาทานก็ระลึกขึ้นมาได้บ้าง

เช้าวันหนึ่งโจนาทานออกไปกับครูผู้สอน ขณะที่มันพักอยู่ที่ชายหาดหลังจากวาระการบินถลาเร็วโดยพับปีก มันก็นึกขึ้นมาได้

โจนาทานรู้สึกว่ามันเกือบถึงที่สุดของความเร็วในการบินระดับตรงแล้ว มันบินได้ถึงสองร้อยห้าสิบไมล์ต่อชั่วโมง และเมื่อมันบินได้สองร้อยเจ็ดสิบสามไมล์ต่อชั่วโมง มันคิดว่ามันบินเร็วสุดความสามารถแล้ว และก็ทำให้มันผิดหวังยิ่งที่ขอบเขตจำกัดต่อรูปกายตัวใหม่ของมัน แม้ว่ามันจะบินได้เร็วกว่าสถิติบินระดับตรงเดิม กระนั้นก็ยังเป็นขอบเขตจำกัดที่ต้องใช้ความพยายามมหาศาลที่จะทำลาย

ที่นี่นางนวลที่รู้จักคิดเหมือนกับที่มันคิด สำหรับนกแต่ละตัวนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดในการดำรงชีวิตคือการไขว่คว้าและสัมผัสความเป็นเลิศซึ่งพวกนั้นรักที่จะทำ สิ่งนั้นคือการบิน

และทำไมฉันถึงได้เหนื่อยนัก อย่างทันทีทันควัน นางนวลในสวรรค์ไม่น่าจะเหนื่อยได้เลยหรือก็ไม่น่าจะต้องหลับนอนด้วย

ก้อนเมฆแตกกลุ่มออก นกที่มาด้วยทั้งสองร้องขึ้นว่า "ขอให้ร่อนลงด้วยความปลอดภัยนะโจนาทาน" แล้วก็หายกลับไปในอากาศที่เบาบางนั้น

โจนาทานบินอยู่เหนือทะเล มุ่งไปสู่แนวชายหาดที่ขรุขระ นางนวลสาวสองตัวกำลังฝึกบินพุ่งขึ้นเหนือหน้าผา นกอีกจำนวนหนึ่งกำลังบินอยู่ที่ขอบน้ำกับฟ้าไกลออกไปทางเหนือ นั่นเป็นทัศนียภาพใหม่ ๆ ความคิดใหม่ ๆ และคำถามใหม่ ๆ

นางนวลสิบสองตัวจากชายฝั่งตรงเข้ามาหาโจนาทาน ไม่มีตัวไหนพูดอะไรสักคำ แต่โจนาทานรู้สึกว่ามันได้รับการต้อนรับ และที่นี่ก็คือบ้าน วันนั้นเป็นวันสำคัญสำหรับมัน เป็นวันที่มันจำไม่ได้ว่ามีดวงตะวันขึ้นอีกต่อไป

หลายวันต่อมาโจนาทานพบว่ามีสิ่งที่ต้องเรียนรู้มากมายเรื่องการบินในสถานที่นี้ เหมือนกับในชีวิตที่มันทิ้งไว้เบื้องหลัง แต่ก็แตกต่างกัน

โจนาทานค่อย ๆ ร่อนลงชายหาด ตีปีกให้หยุดเพียงหนึ่งนิ้วฟุตบนอากาศ แล้วก็หย่อนตัวลงบนพื้นทรายอย่างแผ่วเบา นางนวลตัวอื่น ๆ ร่อนลงด้วยเช่นกัน แต่ไม่มีสักตัวเดียวที่ตีขนมากกว่าหนึ่งอัน พวกนั้นหมุนไปกับลม เหยียดปีกที่สดใสออกเต็มที่ แล้ววกขยับเปลี่ยนวงโค้งที่ขนจนหยุดอยู่กับที่ ในขณะเดียวกับที่เท้ามันแตะพื้นทราย มันช่างเป็นการบังคับตัวที่งดงาม แต่ตอนนี้ โจนาทานก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะลองทำดูบ้าง มันม่อยหลับไปในขณะที่ยืนอยู่บนหาดนั้น โดยที่ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเดียว

โจนาทานได้ยินเรื่องแบบนี้มาจากไหนนะ ความทรงจำในชีวิตบนพื้นโลกของมันกำลังหดหายไป แน่นอนพื้นโลกเป็นที่ที่มันได้เรียนรู้อย่างมากมาย แต่รายละเอียดเล็กน้อยกำลังจางหายไป เรื่องเกี่ยวกับการแย่งชิงอาหาร เรื่องเป็นตัวหัวเน่า

แล้วนี่ก็คือสวรรค์ โจนาทานคิดและต้องยิ้มกับตัวเองมันช่างไม่น่านิยมเลยที่จะวิเคราะห์สวรรค์ในขณะที่กำลังบินเข้าไปหา

สิ่งที่โจนาทานเคยหวังว่าจะให้ฝูงนกเรียนรู้นั้น กลายเป็นสิ่งที่มันรู้ไว้แต่เพียงตัวเดียวในขณะนี้ มันเรียนรู้การบินและก็ไม่เสียใจที่ถูกเคราะห์กรรม นางนวลโจนาทานค้นพบว่าความเบื่อหน่าย ความกลัว ความโกรธ เป็นค้นเหตุที่ทำให้ชีวิตนกนางนวลสั้นยิ่งนัก และเมื่อสิ่งเหล่านี้สูญหายไปจากจิตใจของมัน โจนาทานก็มีชีวิตยืนยาวสดใสยิ่ง !

ถึงตอนนั้นขนของโจนาทานส่งประกายใสขาว ปีกของมันนุ่มนวลและมั่นคงราวกับแผ่นเงินขัด โจนาทานเริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับปีกทั้งสองด้วยความลิงโลด มันสอดใส่พลังเข้าไปในปีกอันใหม่

และแล้วนางนวลโจนาทาน ลิฟวิงสตัน ก็บินสูงขึ้นไปพร้อมกับนกสองตัวที่สดใสราวกับดาวนั้น หายเข้าไปในท้องฟ้าที่มืดสนิท

เวลาที่โจนาทานบินออกจากโลก เหนือหมู่เมฆ เคียงข้างไปกับนางนวลสดใสสองตัวนั้น มันเริ่มมองเห็นว่าตัวของมันเองก็ส่งประกายสุกสกาวราวกับเจ้านกสองตัวนั่น แน่นอนนางนวลหนุ่มโจนาทานยังคงอยู่เหมือนเดิมดั่งที่เคยเป็นมาเบื้องหลังดวงตาสีทองแต่รูปกายภายนอกได้เปลี่ยนไปเสียแล้ว

"แต่เธอทำได้ โจนาทาน เพราะเธอได้เรียนรู้มาแล้ว จบสิ้นไปแล้วหนึ่งโรงเรียน ตอนนี้ ถึงเวลาที่จะต้องเริ่มใหม่อีกโรงเรียนหนึ่ง"

เหมือนดั่งกับโจนาทานได้รู้มาแล้วชั่วชีวิต นางนวลโจนาทานเข้าใจเป็นอย่างดีในฉับพลับ เจ้านกสองตัวนั้นพูดถูก โจนาทานบินสูงขึ้นไปได้ และถึงเวลาที่จะต้องกลับบ้านแล้ว

"บ้านฉันไม่มี ฝูงฉันก็ไม่มี ฉันเป็นตัวหัวเน่า และตอนนี้เราก็บินอยู่สูงสุด ลมภูผาใหญ่แล้ว เพียงอีกแค่สองสามร้อยฟุต ฉันก็จะพยุงตัวบินสูงขึ้นไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว"

โดยที่มิได้พูดอะไร โจนาทานทำการลองเชิงนางนวลสองตัวนั้น การลองเชิงที่ไม่มีนางนวลตัวใดเคยผ่านไปได้ โจนาทานขยับบิดปีกร่อนลง ช้าลงเหลือเพียงหนึ่งไมล์ต่อชั่วโมงจนเกือบหยุดนิ่ง เจ้าสองตัวแสนงามนั้นบินช้าลงเช่นกันอย่างนิ่มนวลด้วยท่าอันถูกต้อง มันรู้วิธีบินช้าเป็นอย่างดี

"เรามาจากฝูงของเธอ โจนาทาน เราเป็นพี่น้องของเธอ" คำพูดดูหนักแน่นและเยือกเย็น "เรามาเอาเธอไปที่สูงไกลออกไป เอาเธอกลับบ้าน"

พวกนั้นมาถึงเมื่อตอนพลบค่ำ มาพบโจนาทานกำลังบินร่อนอยู่อย่างสงบตัวเดียวภายใต้ท้องฟ้าที่มันรัก นางนวลสองตัวที่มาปรากฏใกล้ปีกของโจนาทานนั้นดูบริสุทธิ์ราวกับแสงดาวและรังสีที่เปล่งออกมาดูเยือกเย็นเป็นมิตรในอากาศของยามค่ำคืน แต่สิ่งที่งดงามที่สุดก็คือ ความชำนิชำนาญในการบินของนกสองตัวนั้น ปลายปีกขยับทีละนิ้วฟุต อย่างแม่นยำและมั่นคงเมื่อเทียบกับโจนาทาน

โจนาทานขยับปีกเข้า ถลาไป แล้วก็พุ่งดิ่งลงด้วยความเร็วเก้าสิบไมล์ต่อชั่วโมง นางนวลสองตัวนั้นก็พุ่งดิ่งลงมาพร้อมกับโจนาทานโดยไม่มีผิดพลาด

โจนาทานเรียนรู้มากขึ้น ทุกวัน ทุกวัน มันค้นพบว่าการพุ่งดิ่งตรงลงมาทำให้มันลงไปจับปลารสอร่อย ๆ หายากที่ว่ายอยู่ลึกถึงสิบฟุตใต้ผิวน้ำในมหาสมุทร โจนาทานเลยไม่ต้องอาศัยหากินกับเรือหาปลาหรือขนมปังเก่า ๆ อีกต่อไป มันเรียนรู้วิธีที่จะหลับนอนในอากาศโดยการบินทวนลมบกตอนกลางคืนเป็นระยะทางตั้งร้อยไมล์จากตะวันตกถึงตะวันขึ้น และด้วยวิธีเดียวกัน มันสามารถบินฝ่าหมอกทะเลที่ลงจัดเหนือขึ้นไปสู่ท้องฟ้าที่เป็นประกาย... ในขณะที่นกนางนวลตัวอื่น ๆ ต้องทนอยู่ที่ชายหาด ทนอยู่กับหมอกและฝน โจนาทานเรียนรู้วิธีร่อนไปกับลมที่พัดจัดลึกเข้าไปจากชายฝั่ง และมันก็ได้กินแมลงรสดี ๆ

โจนาทานนางนวลใช้เวลาหลังจากนั้นอยู่ตัวเดียว มันบินออกไปจากหน้าผาโพ้น ความเสียใจของมันมิใช่ที่ต้องอยู่อย่างสันโดษ แต่เพราะนางนวลอื่น ๆ ไม่ยอมเชื่อในความมหัศจรรย์ของการบินที่รอคอยพวกมันอยู่

ชั่วขณะต่อมานางนวลทั้งสองก็ขึ้นไปลอยอยู่ในอากาศอีกครั้งฝึกฝนการบินกลิ้งคู่นั้นยากยิ่ง เพราะโจนาทานต้องคิดเวลาตีลังกากลับครึ่ง กลับโค้งมุมปีก และกลับให้พร้อมเพรียงกับครูผู้สอน

เธอรู้ไหมว่าสักกี่ชาติที่เราต้องผ่านมาก่อนที่เราจะได้คิดเป็นครั้งแรกว่า ชีวิตมีความหมายมากกว่าการกิน การแย่งชิงอำนาจในฝูงนก? ตั้งพันชาติ โจนาทาน หมื่นชาติ! แล้วก็อีกตั้งร้อยชาติ จนกระทั่งเราเริ่มเรียนรู้ว่ามีสิ่งที่มีความเป็นเลิศ และก็อีกหนึ่งร้อยชาติที่จะได้ความคิดความหมายในการดำรงชีวิตของเรา คือ การแสวงหาความเป็นเลิศอันนั้นและเผยแพร่ต่อไป กฎเกณฑ์อย่างเดียวกันนี้ตกอยู่กับเราในปัจจุบันแน่นอน เราเลือกโลกหน้าของเราจากสิ่งที่เราเรียนรู้ในโลกนี้ เมื่อไม่เรียนรู้อะไร โลกหน้าก็เป็นเหมือนโลกนี้ มีข้อจำกัดเหมือน ๆ กัน และสร้างภาระให้ต้องเอาชนะ"

เราไปจากโลกหนึ่งสู่โลกหนึ่งที่เกือบจะเหมือนกันหมด แล้วก็ลืมที่ที่เราจากมาทันที ไม่สนใจว่าเราจะไปไหน เราอยู่เพื่อขณะใดขณะหนึ่ง