ริชาร์ด  บาร์ก : เขียน

 ชาญวิทย์  เกษตรศิริ : แปล

แม้แต่พ่อแม่ของมันเองก็ไม่พอใจที่โจ

ลิฟวิงสตัน : นางนวล  กำลังฝึกบินอยู่เดียวดาย มันบิน

แต่ไกลออกไปจากชายฝั่งและเรือ โจนาทาน

ขึ้น

อากาศ และแล้วฝูงนางนวลจำนวนพันก็โผบินเข้ามา

แย่งอาหารกันกิน วันแห่งความสับสนอีกหนึ่งวันก็เริ่ม

หนึ่งไมล์ ส่งสัญญาณให้อาหารนกกระจายขึ้นไปใน

เรือหาปลาลำหนึ่งจอดลอยอยู่ห่างจากชายฝั่ง

ยามเช้าดวงตะวันใหม่สดใส ส่องแสงสีทองทอดทาบระรอกทะเลที่สงบเยือกเย็น

ตอนที่หนึ่ง

ซึ่งทำให้พ่อแม่ของโจนาทานอ่อนอกอ่อนใจอย่างยิ่ง

ปล่อยให้การบินระดับต่ำเป็นเรื่องของนกเพลิแกน หรือ นกอัลบาทรอส แล้วทำไมแกไม่กินซะบ้าง จอน แกน่ะเหลือแต่

คงจะรู้กันว่า

ทานก็บินได้ช้าลง และเมื่อมันบินช้า ๆ สายลมก็พัด

นางนวลส่วนมากมักไม่พวงกับการเรียนรู้เรื่องการบินมากไปกว่าที่จะบินแบบง่าย ๆ มันมัก

นางนวลนั้นไม่มีวันบินเสียหลัก การเสียหลักในอากาศเป็นเรื่องน่าอายและเสียเกียรติอย่างยิ่ง !

ปากขึ้น และขยับปีกเข้าหากันเพื่อหักมุมเลี้ยวโจนา

จะบินหักมุมเลี้ยวอันแสนยากนั้น มันบินอีกอย่างช้า ๆ และแล้วมันก็เสียหลักอีกทีหนึ่งจนได้

มันกางปีกออกอีกครั้งเพื่อ

ขึ้นไปในท้องฟ้าหนึ่งร้อยฟุต ลดเท้าที่ติดกันลง เชิด

เลี้ยว...อีกหนึ่งนิ้วฟุต...แต่แล้วขนของมันก็กระจุย มันชะงักเสียหลักตกลงมา

ผ่านหน้าราวกับเสียงกระซิบ เบื้องล่างท้องทะเลดูสงบนิ่ง โจนาทานหรี่ตาตั้งสติแน่วแน่กลั้นหายใจ แล้วก็บังคับให้ตัวหักมุม

แต่นางนวลโจนาทาน ลิฟวิงสตันไม่ใช่นกธรรมดา ๆ มันไม่อาย

"ทำไมนะ จอน ทำไม" แม่ถามขึ้น "ทำไมมันยากนักรึที่จะทำตัวให้เหมือนนกตัวอื่น ๆ ในฝูง หือ จอน ทำไมแกไม่

ลงแตะผิวน้ำ และเมื่อมันเริ่มร่อนลงชายหาด มันก็ใช้ลำตัวไถไปเป็นแนวยาวบนพื้นทราย

ร่อนมาลงทะเลมันก็ไม่ได้ใช้เท้าราน้ำแบบธรรมดา แต่มันกลับหดเท้าแน่นไว้กับตัวเวลา

โจนาทานไม่รู้ว่าทำไมตนจึงเป็นเช่นนี้ แต่เมื่อมันบินเหนือน้ำเพียงครึ่งความ

โจนาทานรู้ว่าการที่มันคิดเช่นนี้ ทำให้มันไม่เป็นที่ชอบพอในหมู่นกด้วยกัน

นาทานใช้เวลาทั้งวันฝึกบินร่อนระดับต่ำอยู่ตัวเดียว ตั้งวันละร้อย ๆ ครั้ง

แต่สำหรับโจนาทาน ลิฟวิงสตันแล้วมันรักที่จะบินเหนือสิ่งอื่นใด

ยาวของปีกมันก็ลอยอยู่ในอากาศได้นาน ๆ โดยใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อย เมื่อมัน

จะบินจากฝั่งออกไปหาอาหารแล้วก็บินกลับ สำหรับนางนวลทั่ว ๆ ไปการกินนั้นสำคัญกว่าการบิน

อีกไม่นานต่อมาโจนาทานก็ออกไปไกลอยู่ในทะเลตัวเดียว มันหิว มีความสุข และเรียนรู้

สิ่งที่มันเรียนรู้ก็คือความเร็ว และภายในเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ฝึกฝนอยู่ มันก็เรียนรู้เรื่องความเร็วมากกว่านกนางนวลที่

ฉันเพียงแต่อยากรู้เท่านั้นเอง"

ชั่วโมง ซึ่งเป็นความเร็วที่ทำให้ปีกของมันสั่นคลอนตอนตีปีกขึ้น

นางนวลแก่ ๆ หิวโหยที่บินตามมันมา โจนาทานคิดว่ามันน่าจะใช้เวลาทั้งหมดในการฝึกบิน มีอะไร ๆ มากมายที่จะต้องเรียนรู้

บินเร็วที่สุดตัวใด ๆ

โจนาทานคิดว่าการทำเช่นนั้นช่างไม่มีจุดหมายเสียเลย บางครั้งมันก็ทิ้งปลาแห้ง ซึ่งได้มาอย่างยากเย็นให้กับนก

"นี่น่ะโจนาทาน" พ่อพูดขึ้นอย่างไม่ไร้ความปราณี "หน้าหนาวก็ไม่ไกลนัก แล้วเรือหาปลาเหลือไม่กี่ลำ และปลา

แต่แกก็น่าจะรู้ว่าการบิน การร่อน กินเข้าไปไม่ได้ อย่าลืมว่าเหตุที่แกบินก็เพื่อเอาไว้หากิน"

เริ่มจะรู้ว่าทำไมนกนางนวลอื่น ๆ ถึงไม่บินพุ่งตัวดิ่งลงมา เพราะภายในเวลาหกวินาทีมันก็สามารถบินดิ่งได้เจ็ดสิบไมล์ต่อ

ผิวน้ำก็ว่ายลงสู่น้ำลึก ถ้าแกจะต้องเรียนรู้ แกก็ต้องเรียนรู้เรื่องอาหารและก็หาอาหารกินให้ได้ เรื่องการบินนี่นะก็ดีอยู่หรอก

พยายามส่งเสียงร้อง สู้ ร่อนลงแย่งเศษปลาและขนมปังกับฝูงนกที่ท่าน้ำและเรือหาปลา แต่มันก็ทำได้ไม่ตลอด

โจนาทานกระพือปีกอย่างแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันทิ้งตัวจากความสูงหนึ่งพันฟุตดิ่งลงมาหาฟองคลื่น และมันก็

โจนาทานพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง และในเวลาสองสามวันต่อมามันก็พยายามทำตัวเหมือน ๆ นางนวลอื่น ๆ มัน

"แม่ ฉันไม่กลัวที่จะเหลือแต่กระดูกและขน ฉันเพียงแต่อยากรู้ว่าเมื่อฉันอยู่ในอากาศ ฉันจะทำอะไรได้ หรือไม่ได้

กระดูกและขน!"

บินด้วยความเร็วห้าสิบไมล์ต่อชั่วโมง มันใช้กำลังมหาศาลแล้วก็ได้ผล ในเวลาเพียงสิบวินาทีโจนาทานสามารถบินได้เก้า

โจนาทานบินอย่างระมัดระวังและสุดความสามารถ แต่มันก็เสียการทรงตัวเมื่อบินด้วยความเร็วสูง มันพลาดครั้ง

มันพยายามอีกครั้งจากระยะสูงสองพันฟุต ทิ้งตัวดิ่งลงมา ปากพุ่งตรง กางปีกออกเต็มที่และยึดนิ่งเอาไว้เมื่อถึงตอนที่

ลังกาหมุนกลับทันทีราวกับไฟปะทุ

สิบไมล์ต่อชั่วโมง และแล้วมันก็ทำสถิติความเร็วในหมู่นกนางนวล!

แต่ความสำเร็จของมันสั้นยิ่งนัก ทันทีที่โจนาทานลดความเร็ว และทันทีที่มันเปลี่ยนมุม

มันตีปีกกระชั้นกันห้าสิบครั้งแล้วก็ยึดไว้เฉย ๆ

โจนาทานเปียกโชก และมันก็คิดได้ในที่สุดว่ากุญแจดอกสำคัญของการบินเร็วก็คือยึดปีกทั้งสองข้างไว้ให้แน่น

มันบินขึ้นไปสูงหนึ่งพันฟุต ตรงไปข้างหน้าอย่างเต็มกำลัง ตีปีกแล้วก็พุ่งดิ่งลงมาเป็นแนวตรง แต่ทุก ๆ ครั้งที่มัน

โจนาทานระมัดระวังไม่พอตอนตีปีกขึ้น มันพยายามใหม่ตั้งสิบครั้ง และทั้งสิบครั้งนั้นมันก็บินได้ถึงเจ็ดสิบไมล์

ต่อชั่วโมง แต่ขนของมันกระจุย เสียหลัก ตกกระแทกลงสู่พื้นน้ำ

แล้วครั้งเล่า

ทำเช่นนั้นปีกซ้ายของมันก็เสียหลักเมื่อยกปีกขึ้น มันถลาไปทางซ้ายอย่างรุนแรง มันพยายามใช้ปีกข้างขวาทรงตัว แต่มันก็ตี

โจนาทานคิดต่อไปอีกว่า ไม่ ฉันจะเป็นอย่างที่แล้วมา ฉันจะเลิกเรียน ฉันเป็นนกเหมือนกับนางนวลตัวอื่น ๆ แม้ว่า

เมื่อมันเริ่มจมลงในน้ำนั้น

ใจที่ตนได้เรียนรู้เกี่ยวกับการบินเช่นนั้น

เสียงพูดนั้นเงียบหายไป และโจนาทานก็เห็นพ้องด้วย ที่อยู่ของนางนวลยามค่ำคืนก็คือชายฝั่ง โจนาทานให้สัญญา

จะเจ็บปวดอย่างยิ่ง โจนาทานก็บินสูงขึ้นสูงขึ้นไปหนึ่งร้อยฟุต มันตีปีกแรงมุ่งกลับเข้าหาชายฝั่ง

โจนาทานได้ยินเสียงพูดโหยหวนและประหลาดขึ้นมาในตัวของมันเอง ไม่มีทางแน่ ๆ

โจนาทานรู้สึกสบายใจขึ้น ที่ได้ตัดสินใจเป็นนกเหมือน ๆ กับนกในฝูง ทีนี้ก็จะไม่มีพันธะบังคับให้โจนาทานต้อง

เรียนรู้ แล้วก็จะไม่มีความท้าทายหรือความล้มเหลวอีกต่อไป

โจนาทานค่อย ๆ บินขึ้นจากพื้นน้ำอันมืดสนิทอย่างอ่อนระโหยกลับเข้าสู่ชายฝั่ง มันบินกลับในระดับต่ำ และก็พอ

กับตัวเองว่านับแต่วาระนี้ต่อไปมันจะยอมเป็นนางนวลธรรมดา ๆ นั่นจะทำให้ตัวอื่นมีความสุขขึ้น

มันสมองมากมาย  ถ้าฉันถูกสร้างขึ้นมาให้บินเร็วได้   ฉันก็น่าจะมีปีกสั้นอย่างนกเหยี่ยว   และฉันก็ควรที่จะกินหนูมากกว่า

กินปลา พ่อฉันพูดถูกแล้ว ฉันต้องลืมเรื่องโง่ ๆ นี้เสีย ฉันจะต้องบินกลับไปบ้านไปหาฝูงนกของฉันและฉันควรที่จะพอใจต่อ

สภาพของนางนวลที่น่าสงสารและมีความสามารถจำกัดเช่นนี้

ราวกับดินระเบิด โจนาทาน เสียหลักกลางอากาศและตกลิ่วลงกระทบผิวทะเลที่แข็งราวกับอิฐ

ด้วยแท่งตะกั่ว แต่ดูเหมือนว่าน้ำหนักของความล้มเหลวจะทับถมอยู่บนหลังมันมากกว่า โจนาทานได้แต่ภาวนาอย่างอ่อน

ปีก มันก็บังคับตัวไม่อยู่ในระยะของการบินเก้าสิบไมล์ต่อชั่วโมงนี้ การเสียหลักทรงตัวเกิดขึ้น

ถึงตอนนั้นบรรยากาศก็มืดสนิท โจนาทานลอยตัวในมหาสมุทรท่ามกลางแสงจันทร์ ปีกของมันหนักราวกับห่อหุ้ม

ฉันเป็นแต่เพียงนางนวล   ธรรมชาติได้สร้างฉันขึ้นมาอย่างจำกัด  ถ้าฉันถูกสร้างมาให้เรียนรู้เรื่องการบินได้ ฉันควรจะต้องมี

ระโหย ให้น้ำหนักนั้นถ่วงมันจมลงสู่ก้นทะเล จะได้จบสิ้นกันเสียที

ความมืด มุ่งไปหาแสงไฟที่ชายฝั่ง

บินลงไปซะ! นางนวลไม่เคยบินในความมืด!

ยามค่ำคืน ทุกอย่างสงบและนิ่ง...

เสียงนั้น มันมัวแต่คิดว่าช่างงดงามเสียจริง ดวงจันทร์ส่องแสงระยิบระยับเหนือพื้นน้ำสาดแสงเป็นทางยาวเล็ก ๆ ทอดข้าม

ความมืด! เสียงอันโหยหวนก้องขึ้นอย่างตกใจ นางนวลไม่มีวันที่จะบินในความมืด! โจนาทานไม่ได้ตื่นใจที่จะฟัง

มันช่างสวยสดจริงที่เลิกคิดเสียได้ และแล้วโจนาทานก็บินผ่าน

โจนาทานจะบินได้เร็วแค่ไหน................................โปรดติดตามตอนต่อไป

 

ตอนนี้ปีกของมันที่กางบินร้อยสี่สิบไมล์ต่อชั่วโมงก็ดูไม่ยากเย็นเหมือนตอนบินเจ็ดสิบไมล์ต่อชั่วโมง และเพียงแค่มันบิด

เสียงลมก้องสนั่นปะทะหัวของโจนาทาน มันบินเจ็ดสิบไมล์ต่อชั่วโมง เก้าสิบไมล์ ร้อยยี่สิบไมล์ และยิ่งเร็วขึ้น ๆ

ถ้าเธอถูกสร้างขึ้นมาให้บินในความมืด เธอจะต้องมีตา

จันทร์

นั่นคือคำตอบ! ฉันช่างโง่เสียนี่กระไร! สิ่งที่ฉันต้องการก็คือปีกสั้นนั้นเอง สิ่งที่ฉันต้องทำก็คือ พับปีกของฉันไว้

ปีกสั้นเหมือนนกเหยี่ยว

ปลายปีกนิดเดียวมันก็สามารถจะชะลอความเร็ว เมื่อพุ่งดิ่งลงมาเหนือฟองคลื่น ซึ่งดูราวกับลูกปืนใหญ่สีเทาภายใต้แสง

ปีกสั้น  ปีกที่สั้นอย่างนกเหยี่ยว!

ปวดร้าวคำมั่นสัญญาของมันก็สูญสิ้นไป

ของยามค่ำคืน ในอากาศที่สูงหนึ่งร้อยฟุต และแล้วความ

และแล้วโจนาทานก็บินสูงขึ้นไปสองพันฟุต เหนือท้องทะเลที่มืดสนิท โดยที่ไม่ต้องหยุดชะงักนึกถึงความล้มเหลว

หรือความตายมันยึดโคนปีกไว้แน่นกับตัว ปล่อยแต่เพียงส่วนที่เล็กของปลายปีกตวัดโต้ลม มันพุ่งตรงลงมา

เสียให้เกือบหมดแล้วก็ใช้แต่เพียงปลายปีกเท้านั้นที่บิน! ปีกสั้น

โจนาทาน ลิฟวิงสตัน  กระพริบตาในความมืด

เหมือนนกฮูก เธอจะต้องมีมันสมองมากมาย เธอจะต้องมี!