slide1

เฟลตเชอร์ยังคงกระพริบตาต่อความเปลี่ยนแปลงของทัศนียภาพ "เธอทำอะไรเมื่อกี้นี้น่ะ เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"

ในทันใดนั้น นกทั้งสองก็ไปยืนคู่กัน ห่างออกไปครึ่งไมล์และปากอันแวววาวของฝูงก็งับได้แต่อากาศอันว่างเปล่า

"ทำไมนะ" โจนาทานถามอย่างงงวย "สิ่งที่ยากเย็นที่สุดในโลก คือการที่จะทำให้นกตัวหนึ่งเชื่อว่าตนเป็นอิสระและให้เขาเชื่อว่าเขาพิสูจน์ตัวเองได้ เพียงแต่ใช้เวลาฝึกฝนเพียงนิดเดียว ทำไมมันช่างยากอย่างนั้น ? "

โจนาทานพูดขึ้น "จะดีสำหรับเธอไหมถ้าเราจะไปกันเสีย เฟลตเชอร์"

กลุ่มนางนวลนั้นมีอยู่ด้วยกันสี่พันตัว ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วส่งเสียงร้องว่า ปีศาจ ซึ่งดังไปทั่วราวกับลมพายุมหาสมุทร กลุ่มนกก้าวเข้ามาด้วยดวงตาวาว ปากเชิด มุ่งที่จะบดขยี้

"...ลูกชาย ผู้เดียวของนางนวลที่ยิ่งใหญ่ ฉันคิดไว้แล้ว?" โจนาทานถอนใจและมองออกไปสู่ท้องทะเล "เธอไม่ต้องการฉันต่อไปอีกเท่าไรแล้ว เธอต้องค้นพบตัวเอง ทีละน้อย ๆ ทุกวันให้พบนางนวลเฟลตเชอร์ที่แท้จริงไม่มีขอบเขตที่จำกัด เขาจะเป็นครูผู้ฝึกของเธอ เธอจะต้องเข้าใจเขาและฝึกกับเขา"

"ไปไม่ได้หรือ เธอไม่คิดหรือว่าอาจจะมีฝูงอื่น เฟลตเชอร์ตัวอื่น ซึ่งต้องการครูผู้ฝึกมากกว่าตัวนี้ ตัวนี้ซึ่งกำลังเดินทางไปสู่ความสว่าง?"

เฟลตเชอร์หันไปหาครูผู้สอนของมัน และมีชั่วขณะหนึ่งแห่งความตื่นตระหนกในดวงตา "ฉันนะรึ นำฝูง? เธอหมายความว่าอย่างไร ฉันนำฝูง? เธอเป็นครูผู้ฝึกที่นี่ เธอจะไปไหนไม่ได้!"

"เป็นต้นว่า ฉันจำเจ้านกหนุ่มดุดัน ชื่อนางนวล : เฟลตเชอร์ ลินด์ได้ เพิ่งจะถูกไล่เป็นตัวหัวเน่า และก็พร้อมจะกลับไปสู้กับฝูงให้ตายกันไป แล้วก็เริ่มต้นสร้างสมนรกแห่งความขมขื่นเหนือหน้าผาโพ้น แต่เดี๋ยวนี้ที่นี่ เขากำลังสร้างสวรรค์แทน และก็กำลังจะนำฝูงนกทั้งฝูงไปในแนวทางนั้น"

"โอ เฟลต เธอไม่ได้รักสิ่งนั้น เธอไม่ได้รักความเกลียดชังและความชั่วช้า …แน่นอน เธอจะต้องฝึกที่จะมอง เห็นนางนวลที่แท้จริงถึงความดีที่มีอยู่ในแต่ละตัว และช่วยให้เขามองเห็นสิ่งที่อยู่ในตัวเอง นั่นคือสิ่งที่ฉันหมายถึง ความรัก มันจะสนุกเมื่อเธอแคล่วคล่องเรื่องนี้"

"ฉันไม่เข้าใจเลยว่า เธอจะรักฝูงนกบ้าคลั่งที่พยายามจะฆ่าเธอ"

เมื่อถึงตอนเช้า พวกฝูงนกก็ลืมความบ้าคลั่งของมันได้ แต่เฟลตเชอร์ยังไม่ลืม "โจนาทาน จำที่เธอพูดนานมาแล้วได้ไหมเรื่องให้รักฝูงนกแล้วกลับไปช่วยให้เขาเรียนรู้"

"เธอจะต้องเข้าใจว่า นางนวลเป็นความนึกคิดของอิสระเสรี เป็นภาพของนางนวลที่ยิ่งใหญ่ และร่างกายของเธอทั้งหมดจากปลายปีกหนึ่งสู่อีกปีกหนึ่งไม่ใช่อะไรอื่น นอกจากความคิด ของเธอเอง"

เวลาผ่านไป นางนวลเฟลตเชอร์พยุงตัวขึ้นสู่ท้องฟ้า และเผชิญหน้ากับกลุ่มนักเรียนใหม่ ที่กระหายที่จะเรียนบทฝึกหัดแรก

แสงแวววาวนั้นดับไป โจนาทานนางนวลหายวับไปในอากาศที่ว่างเปล่า

ชั่วขณะหนึ่งต่อมา ร่างของโจนาทานก็ขึ้นไปลอยอยู่กลางอากาศ ส่งแสงแวววับและก็เริ่มจะจางหายไป "อย่าปล่อยให้พวกนั้นปล่อยข่าวลือโง่ ๆ เกี่ยวกับฉันหรือทำให้ฉันเป็นพระเจ้า โอเค เฟลต? ฉันเป็นนางนวล ฉันชอบบิน บางที..."

"เฟลตที่น่าสงสาร อย่าเชื่อสิ่งที่ดวงตาของเธอกำลังบอกเธอ สิ่งที่มันบอกมีข้อจำกัด จงดูด้วยความเข้าใจ ค้นหาสิ่งที่เธอได้รู้มาแล้ว แล้วเธอก็จะพบหนทางที่จะบิน"

บรรดานางนวลหนุ่มมองมันอย่างงงวย ไม่เอาน่ะ พวกมันคิด นี่มันฟังไม่เหมือนกฎหมายบินร่อนลงเลย

เฟลตเชอร์ถอนใจแล้วก็เริ่มใหม่อีก "เออ เออ เอาละ" มันพูดขึ้นแล้วก็มองพวกนั้นอย่างเคร่งเครียด "เรามาเริ่มต้นด้วยการบินระดับ" และแล้วด้วยการพูดเช่นนั้นมันก็เข้าใจในทันทีว่า เพื่อนของมันไม่ได้เป็นทิพย์อย่างจริงจังมากไปกว่าเฟลตเชอร์เอง

ไม่มีขอบเขตจำกัดหรือ โจนาทาน? มันคิด ใช่ละ ดังนั้นเวลาก็ไม่ใช่กาลห่างไกลออกไป เมื่อฉันจะปรากฏตัวออกจากบรรยากาศอันเบาบางที่ชายหาดของเธอ และก็แสดงให้เธอเห็นสักอย่างสองอย่างในเรื่องการบิน !

และแม้ว่ามันจะพยายามทำตัวให้เคร่งครัดถูกต้องต่อหน้าบรรดานักเรียนของมัน นางนวลเฟลตเชอร์เห็นในทันควันว่าสภาพที่แท้จริงของพวกนั้นเป็นอย่างไร และชั่วขณะหนึ่งมากกว่าที่มันจะชอบ ก็คือมันรักสิ่งที่มันมองเห็น

ไม่มีขอบเขตจำกัดหรือ โจนาทาน? มันคิด มันยิ้มขึ้น และแล้วการแข่งขันที่จะเรียนรู้ของมันก็เริ่มขึ้น !